Home
About
Worksheets collection
Questionnaire Results
The translations of the book "The Story of an Old House"
Estonia
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Activities at School
Italy
Activities
>
Penfriends
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Spain
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Turkey
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
>
Photo Exhibition
Painting Exhibition
Science Exhibition
Study trips
>
Companies
>
Companies
A school trip to Weather Forecast Centre
A school trip to Eskişehir Science Centre
Health Week
Worksheets
Story Completion Competition
A Kahoot Game
Meetings
Estonia
Italy
Spain
Turkey
Photos
1st Meeting
2nd Meeting
3rd Meeting
Job Shadowing in Italy
4th Meeting
Job Shadowing in Estonia
Photo exhibition
Contact
Activities at school
New Page
New Page
Menu
Nature as a Story
Home
About
Worksheets collection
Questionnaire Results
The translations of the book "The Story of an Old House"
Estonia
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Activities at School
Italy
Activities
>
Penfriends
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Spain
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Turkey
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
>
Photo Exhibition
Painting Exhibition
Science Exhibition
Study trips
>
Companies
>
Companies
A school trip to Weather Forecast Centre
A school trip to Eskişehir Science Centre
Health Week
Worksheets
Story Completion Competition
A Kahoot Game
Meetings
Estonia
Italy
Spain
Turkey
Photos
1st Meeting
2nd Meeting
3rd Meeting
Job Shadowing in Italy
4th Meeting
Job Shadowing in Estonia
Photo exhibition
Contact
Activities at school
New Page
New Page
We want "The Story of an Old House" to reach more students and people around the world so that they can feel the book. Here are the translations.
Turkısh translatıon
Yaşlı Bir Ev’in Hikayesi
Kaider Vardja
Yaşlı Ev kalbini kemiren büyük bir acıyla, derin derin iç çekiyordu. Ev’in insansız kaldığı günlerin daha başıydı. Bir daha hiç kimsenin oraya yerleşmeyeceğine inanıyordu. Ormanların ve tarlaların tam ortasında, şehrin gürültüsünden çok uzakta kimseyi rahatsız etmeden, basit bir hayat sürüyordu.
Geçen hafta Ev’in sahibi şehir mezarlığında ebedi uykusuna yatmıştı.
Ailenin çocukları büyümüş, üniversiteden mezun olmuş ve artık ormanın ortasına geri dönmek istemiyorlardı. Ev üç neslin nöbetini tutmuş, doğumlara ve ölümlere, talihe ve talihsizliklere, yaşama ve acıya şahitlik etmişti. Yaklaşık yüzyıllık olan Ev hatırlanacak çok şeye sahipti.
Bir asır boyunca, bir ailenin kaderinin anılarını tutmuştu. Doğum günleri, yılbaşları, düğünler ve cenazeler görmüş.
Yıllar boyunca, daha iyi bir yaşam için hep çok umut vardı. İş, asla bitmezdi. Her zaman yapılacak şeyler vardı, içeride ve dışarıda. İş insanlara mutluluk getirir miydi? Ev bilmiyordu.
Ormanın bu kuytu köşesinde sessizlik, hüzün ve yalnızlık hakimdi.
Ev’in çatısı akıyordu, tavan tahtaları çürümüştü. Bacadan odalara duman sızmıştı. Kokusunu herkes alabilirdi. Fareler dans ediyorlardı çünkü canları ne isterse yapma özgürlüğüne sahiplerdi.
Mirasçılar beğendikleri her şeyi alıp gitmişlerdi.
Geceleri yabancılar bile uğrardı. Serseriler geceleri ağıldan bir şeyler çalmak için buraya gelirlerdi. Yaşlı Ev dinler, iç çeker ve tavan tahtaları titrerdi.
Kör ışık pencere camlarından içeri süzülüyordu. Ne yuva sıcaklığı ne de ışığı vardı. Meraklı uğuldayan rüzgar, tozları kaldırarak, duvar yarıklarından içeri giriyordu.
Terkedilmiş Ev boş duruyordu. Bitmek tükenmek bilmeyen şafak vakti bu yalnıza işkenceydi. Sadece çitlembik ağacının altındaki, sadık köpeğin mezarı bu yalnız Ev’in nöbetini tutuyordu.
Ev zamanının tekrar geri geleceğinden şüphe ediyordu. Rüzgar ve yağmur onun tek yoldaşlarıydı. Ormanın iç çekişi onun her zaman tek müziği olacaktı. Baharda hiç kimse bir daha huş ağacı özü toplamayacaktı.
Kış vakti, ailenin çocukları ağaçları devirmek için gelene kadar derin bir sessizlik olurdu. Büyük tarla yıllardır ekilmemişti. Işığa ulaşmaya çalışan birkaç ladin dalı ile birlikte akça ağacı dalları tüm çayırlığı kaplamıştı. Yılbaşı tatilinden önce, çam ağacı avcıları buradan geçip giderlerdi.
Ev komşu çiftlikleri hatırlıyordu. Görüş alanı hala iyiyken yani etrafında görünmeye başlayan çalılıklar yokken, diğer evlerin yavaşça çürümeye başladığını görüyordu. Yaşlı Ev köydeki son evlerden biriydi.
Ev kendini yaşlı ev sahibi ile kıyaslıyordu, o da yakında son nefesini vermek zorunda kalacaktı. Birçok hastalık sorun çıkarıyordu ve konuşacak kimse yoktu. Tavan tahtaları yardım eder miydi? Duvardaki çatlaklar iyileşir miydi? Şimdi kimin Ev’e ihtiyacı olacaktı? Umutsuzluk ve üzüntü Ev’in ruhunu kaplamıştı, bu karanlık gelecek can yakıcıydı. Ev kuşlarla ve hayvanlarla konuşan, hastalara şifa veren eski hanımını hatırladı. O belki bir öğüt verebilirdi...
Hal böyleyken Ev tamamen yalnız değildi. Baharda, beraberinde heyecan ve mutluluk getiren neşeli kırlangıç çifti dönerdi. Yazları, evin eski hanımının bir zamanlar pencerenin altına diktiği yerden alev çiçeği ve yıldız çiçeği açardı. Yaşlı eğri büğrü sarmaşık yeni filizler verirdi.
Zaman zaman, tavşanlar ve bazı büyük vahşi hayvan sürüleri korkakça evin yanında dolanırlardı. Eskiden fincan tabaklarından süt içen kirpiler hala gelirler ve yemek beklerlerdi. Ev’in yükü hakkında hiçbir şey bilmiyorlardı.
Kuşlar önceden olduğu gibi, kiraz ve erik gagalamak için hala bahçeye uçarlardı. Yosun kaplı çit zamana karşı duruyor gibi görünüyordu. Kuşlar, yaşlı Ev’in hikayesini hatırlayan adamın yaşadığı uzak şehirden, haberler getiriyorlardı. Bu adam hala tarlaları, ormanı ve ormanın inleyen kuytu köşelerini kendi evi olarak kabul ediyordu. Hatırlayan biri olduğu sürece yaşlı Ev yalnız olmayacaktı.
Ve güneş dünyanın üstüne şefkatle doğacaktı.
Türkçe çevirisi Ayşe Erbay tarafından yapılmıştır.
spanısh translatıon
Historia de una vieja casa
Kaider Vardja
La Casa Vieja se encuentra en medio de un bosque rodeada de campos, apartada del ruido de las ciudades llevando una vida sencilla sin molestar nunca a nadie. Pero ahora, suspira profundamente porque alberga una gran pena en su corazón. Dentro de pocos días la casa se quedará vacía y sin gente. Y ella piensa, que nunca más, nadie querrá volver a vivir allí.
El último dueño de la casa fue enterrado en el cementerio de la ciudad, la semana pasada .
A lo largo de tres generaciones la casa se había mantenido firme y, desde que se construyó hasta su actual abandono, ha visto pasar la fortuna y la desgracia, la vida y el dolor. Pero, ahora los hijos del último habitante habían crecido, se habían graduado en la universidad y no deseaban volver a vivir en la profundidad de aquel bosque. A la casa, con más de cien años de antigüedad, solamente le quedaba la nostalgia.
Sus recuerdos son las vivencias de una familia a lo largo de un siglo. Ella ha visto cumpleaños y bautizos, bodas y funerales.
A lo largo de décadas, ha tenido la esperanza de vivir una vida mejor. En la casa nunca ha faltado el trabajo. Siempre había algo que hacer, tanto dentro como fuera. ¿Acaso la casa no sabía que el trabajo no da la felicidad a la gente? Desde luego, lo ignoraba.
Ahora, la Casa se encuentra sola, triste y apartada en la tranquilidad del bosque. Su techo se está cayendo, porque algunas vigas están podridas. El humo de la estufa se filtró en las habitaciones impregnándolo todo. Los ratones bailan alegres en absoluta libertad pudiendo hacer lo que les venga en gana.
Los herederos se llevaron todo lo que le gustaba de la casa,
Por la noche, es frecuente encontrar habitantes extraños en la casa. Algunos vagabundos nocturnos están interesados en hurtar lo que queda en la granja. La Casa Vieja escucha y suspira, mientras que su techo de escayola tiembla.
La luz fluye a través de los oscuros cristales. No hay rayos de sol ni calor de hogar. El viento silba y penetra curioso a través de las grietas de la pared, moviendo el polvo de un lugar a otro.
La casa se encuentra abandonada y vacía. Las infinitas horas del crepúsculo son un tormento para su soledad. Sólo la tumba de un perro fiel debajo de un cerezo lleno de pájaros, se mantienen en guardia delante de la casa solitaria.
La Casa sabe que el tiempo no volverá jamás. Ahora sus únicos compañeros serán el viento y la lluvia. El suspiro de los bosques va a ser para siempre su única música. Nadie irá, nunca más, recoger la savia de los abedules en la primavera.
Una profunda tristeza cae sobre el bosque en invierno, porque la gente solo viene para talar árboles. El campo ha estado durante muchos años sin cultivar; los alisos cubren la pradera, y solo unos pocos abetos llegan a ver la luz del sol. Antes de que lleguen las vacaciones de invierno, vendrán algunos taladores de árboles de Navidad, y pasaran de largo.
La casa recuerda a las granjas vecinas. Cuando su vista seguía siendo buena y no había tanta maleza en el horizonte, podía ver como las otras casas iban decayendo poco a poco. La Casa Vieja es una de las últimas casas de este pueblo.
La casa se compara con el viejo maestro – a quien está a punto de expirar su último aliento-. Varias enfermedades le causan problemas y no hay nadie a quien pueda consultar sus enfermedades. ¿Le bastaría para curarse la sabiduría de las arcaicas tablas de la casa? ¿Sanaría si se rellenaran sus grietas? ¿Quién necesita ahora la casa? La desesperanza y la tristeza han llenado el alma de la casa, y le duele su futuro sombrío. A la casa le viene a la menoría una anciana que acostumbraba hablar con los pájaros y los animales y solía dar hierbas a una enferma. Quizá la anciana podría haber sido capaz de darles consejos al viejo maestro y a ella.
Sin embargo, la Casa no está completamente sola. En primavera volverán la emoción y la alegría con los revoloteos de los espíritus alegres. En verano, el phlox y los arrayanes florecerán junto a la hierba debajo de las ventanas, donde antaño fueron plantadas por su dueña. Y, en el viejo árbol retorcido del jardín, crecerán nuevos brotes.
De vez en cuando, conejos asustados e incluso algunos animales salvajes vagan perdidos cerca de la Casa. Los erizos, a los que les daban a lamer leche de un platillo, todavía vienen en demanda de alimentos. Ellos no saben nada acerca de la tragedia de la Casa.
Los pájaros siguen revoloteando en el jardín y van picoteando cerezas y ciruelas, como hacían en otro tiempo. La valla, cubierta de musgo, parece resistir el paso del tiempo. Los pájaros traen mensajes de una ciudad lejana, donde aún hay personas que recuerdan como era la vida en la vieja Casa. Estas personas todavía añoran los campos y árboles, los sonidos del bosque y aquel rincón que un día fue su casa... Mientras haya alguien que la recuerde, la vieja casa no estará sola.
Y el sol, continúa brillando con ternura en el mundo.
Italıan translatıon
La storia di una vecchia Casa
Kaider Vardja
La vecchia Casa sospira profondamente; un gran dolore logora il suo cuore. È uno dei primi giorni in cui la Casa è disabitata. Pensa che nessuno abiterà mai più lì. Proprio lì, in mezzo ai boschi e ai campi, lontano dal chiasso delle città, la Casa ha vissuto la sua semplice vita, senza dar fastidio a nessuno.
La scorsa settimana il proprietario della casa è stato deposto nel cimitero della città.
I bambini della famiglia sono cresciuti, si sono laureati e non hanno il desiderio di ritornare nel cuore della foresta. La Casa ha assistito al destino di tre generazioni, ha visto nascita e morte, fortune e disgrazie, vita e dolore. La Casa ha quasi un centinaio di anni e molti ricordi.
Da un intero secolo conserva i ricordi del destino di una famiglia; essa ha visto compleanni e battesimi, matrimoni e funerali.
In tanti decenni in quella casa è stata viva la speranza per una vita migliore. Il lavoro non finiva mai; c’era sempre qualche cosa da fare, sia dentro casa che fuori. E’ servito dare felicità alla gente? La Casa non lo sa.
C’è solitudine, tristezza e tranquillità nel mezzo della foresta.
Il tetto della Casa sta per cedere; alcune tavole del soffitto sono marce. Il fumo fuoriuscito dalla stufa si spandeva nelle stanze: si può sentirne l’odore. I topi ballano; loro adesso sono liberi di fare ciò che vogliono.
Gli eredi hanno preso tutto quello che gli piaceva.
Nella notte, anche gli estranei vi entrano. I vagabondi sono interessati, di notte, a rubacchiare quanto c’è nel fienile. La vecchia Casa ascolta e sospira, le tavole del soffitto tremano.
Una luce accecante attraversa i vetri della finestra. Ma non c’è né l’usuale luce del sole, né calore familiare. Il curioso vento, fischiando, entra attraverso la parete di tronchi, alzando la polvere.
La Casa abbandonata rimane vuota. Gli innumerevoli tramonti sono un tormento per chi è solo. Soltanto la tomba di un cane fedele posta sotto un albero di ciliegio fa la guardia alla Casa solitaria.
La Casa non crede che il tempo di una volta potrà mai ritornare. Il vento e la pioggia sono i suoi unici compagni e il sospiro della foresta sarà sempre la sua musica. Nessuno potrà mai più raccogliere la linfa di betulla in primavera.
In inverno, scende un profondo silenzio fino a quando i bambini della famiglia vengono ad abbattere alberi. Il grande campo non è stato coltivato per anni, la boscaglia intorno all’ontano copre il prato, insieme a pochi singoli abeti che raggiungono la luce. Prima delle vacanze natalizie alcuni cacciatori passano da qui per prendere degli alberi per Natale.
La Casa ricorda le fattorie vicine. Quando la sua vista era ancora buona e non c’erano sterpaglie all’orizzonte, essa ha visto altre case decadere lentamente. La vecchia Casa è una delle ultime case in questo villaggio.
La Casa paragona se stessa al vecchio padrone – presto anche lei esalerà l’ultimo respiro. Alcune malattie le arrecano disturbi e non c’è nessuno con cui parlare. Potranno aiutare le tavole del soffitto? Riempire le crepe potrà essere una cura? Chi avrà bisogno della Casa in quelle condizioni? Disperazione e tristezza riempiono l’anima della Casa; il futuro oscuro fa soffrire. La Casa ricorda una vecchia signora che parlava agli uccelli e agli animali e che dava erbe benefiche a quelli ammalati. Lei sarebbe stata capace di dare consigli…
Tuttavia, la Casa non è completamente da sola.
In primavera la vivace rondine ritorna in coppia, portando emozione e gioia. In estate il phlox e gli astri autunnali fioriranno nel prato sotto la finestra dove una volta la padrona di casa li aveva piantati. Il nodoso e vecchio albero del giardino metterà nuovi germogli.
Di tanto in tanto conigli paurosi o qualche animale selvatico più grosso che si è perso si aggirano nei pressi della Casa. I ricci, soliti leccare il latte nel piattino, vengono ancora a chiedere cibo. Tutti questi animaletti non sanno nulla del fardello della Casa.
Gli uccelli volano ancora come prima nel giardino beccando ciliegie e prugne. La staccionata coperta di muschio sembra ancora resistere al tempo. Uccelli portano messaggi da una città lontana dove vive la persona che ricorda la storia della vecchia Casa; questa persona sente ancora i campi, i boschi e il rumoroso angolo della foresta come casa sua… Finchè c’è qualcuno che ricorda, la vecchia Casa non è del tutto sola.
E il sole splende teneramente sul mondo.
Traduzione in lingua italiana di Bernazzani Marisa e Forciniti Francesca
estonıan translation
Vana Maja lugu
Kaider Vardja
Vana Maja ohkab sügavasti, suur mure pureb südant. Esimesi päevi on tare inimestest tühi. Maja arvab, et keegi ei tule enam siia elama. Siin, metsade ja põldude keskel, kaugel eemal linnakärast on ta elanud oma lihtsat elu, segamata kedagi.
Läinud nädalal viidi majaperemees viimsele teekonnale linna kalmistule.
Pere lapsed on suureks sirgunud, suurkoolid lõpetanud, ja enam ei soovi nad metsapõue tagasi tulla. Maja on hoidnud kolm põlvkonda inimesi, näinud sündi ja surma, õnne ja õnnetust, elu ja valu. Peagu saja-aastasel Majal on mõndagi mäletada.
Mälestustes meenub ühe pere saatus läbi pika sajandi. Siin on peetud sünnipäevi ja ristseid, pulmi ja matuseid.
Aastakümnete pikku on olnud palju lootust paremale elule. Töö on see, mida on alati jätkunud. Seda oli toas ja õues. Kogu aeg oli vaja midagi teha. Kas töö tõi inimestele õnne? Seda ei oska Maja seletada.
Laanekurus valitseb üksildus, nukrus ja rahu.
Tare katus laseb vett läbi, mõned laelauad on pehkinud. Viimastel aastatel on ahi suitsu tuppa ajanud: on tunda suitsulõhna. Oma tantsu vihuvad hiired, kel on nüüd vaba voli toimetada.
Pärijad võtsid kaasa kõik, mis oli neile meele järele.
Öösi on võõradki käinud asju kaemas. Ööhulkureid huvitas, mida aidast näpata. Vana Maja kuulatab ja ohkab, laelauad väratavad.
Aknaruutudest voogab tuppa valus valgus. Enam pole kodusoojust ega päiksepaistet. Seinapalkide vahelt vihiseb uudistavalt tuul, kes keerutab tolmu laiali.
Maha jäetud Maja seisab tühjana. Lõputult pikad videvikutunnid on üksiolijale piin. Ainult truu koera haud metsaservas toominga all valvab üksildast Maja.
Maja usub, et tema aeg ei tule kunagi tagasi. Tuul ja vihm on ta kaaslased. Metsa kohin jääb alatiseks tema muusikaks. Kevaditi ei kogu enam keegi kaskedelt mahla.
Talvel võtab maad sügav vaikus, kui just pere lapsed ei tule metsa puid langetama. Suurt põldu pole aastaid haritud, nurmel laiub lepavõsik, kust üksikud noored kuused otsivad teed valgusse. Enne jõulu tuleb sinna mõni võhivõõras kuuski noolima.
Maja meenutab naabertalusid. Kui tal silm veel seletas ja võsa polnud silmapiiri ette kasvanud, nägi ta teisi maju vaikselt hääbuvat. Vana Maja on viimaseid allesjäänuid selles külas.
Maja võrdleb ennast vana peremehega – ka temal on varsti aeg lahkuda. Mitu tõbe kimbutamas ja kõnelda pole kellelegi. Kas laelauad aitavad? Kas praotäited parandavad? Kellele on ta veel vajalik? Lootusetus ja kurbus on hinges, tume tulevik teeb haiget. Maja mõtleb ühele vanaperenaisele, kes rääkis lindude ja loomadega, jagas maarohtusid hädalistele. Tema ehk oleks osanud nõu anda...
Siiski, Maja ei ole päris üksi.
Kevadeks tuleb tagasi südi pääsupaar, kes toob elevust ja rõõmu. Suvel hakkavad heina sees jälle õitsema floksid ja mirdid, mille perenaine kunagi Maja akende alla istutas. Vana jändrik õuepuu ajab uusi võrseid.
Vahetevahel tulevad arglikud jänesed uudistama või eksib mõni suurem metsloom Maja juurde. Siilid, kes on harjunud alustassilt piima limpsima, tulevad nüüdki toidupala nõutama. Nemad ei tea Maja murekoormast midagi.
Linnud lendavad varasügisel endistviisi marjaaeda kirsse ja ploome nokkima. Sammaldunud aed näikse ajahambale vastu pidavat. Linnud toovad sõnumeid kaugelt suurest linnast, kus elab inimene, kes mäletab vana Maja lugu. Ta peab oma koduks ikka veel põldu ja metsa, suurt laanekuru, mis õhtuti heliseb... Kui on keegi, kes hoiab mälestust, ei ole vana Maja ihuüksinda.
Ja päike paistab kõigile ühtmoodi hellalt.
Home
About
Worksheets collection
Questionnaire Results
The translations of the book "The Story of an Old House"
Estonia
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Activities at School
Italy
Activities
>
Penfriends
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Spain
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
Study trips
>
Companies
Biocoenosis
Turkey
Activities
>
Penfriends
Exhibitions
>
Photo Exhibition
Painting Exhibition
Science Exhibition
Study trips
>
Companies
>
Companies
A school trip to Weather Forecast Centre
A school trip to Eskişehir Science Centre
Health Week
Worksheets
Story Completion Competition
A Kahoot Game
Meetings
Estonia
Italy
Spain
Turkey
Photos
1st Meeting
2nd Meeting
3rd Meeting
Job Shadowing in Italy
4th Meeting
Job Shadowing in Estonia
Photo exhibition
Contact
Activities at school
New Page
New Page